گفتگو با محمدابراهیم میرغیاثی پیشکسوت ورزشی:
عشقش فقط فوتبال نبوده؛ ورزش باستانی کارکرده، کشتی گرفته، تنیس‌روی‌میز بازی کرده و در یک کلام ورزش جزئی از زندگی‌اش بوده است.
سمیه نظری / گروه ورزش
62 سال سن دارد و متولد نی‌ریز است. مربی و معلم بازنشسته ورزش. ورزش را از 15 سالگی در زمین‌خاکی با تیم‌های فوتبال آزاد، پیام، ستاره، امید و... شروع كرد و توانست در مسابقات استانی نیز شرکت کند. او در 18 سالگی به سمت مربیگری رفت.
محمدابراهیم میرغیاثی از پیشکسوتان ورزش نی‌ریز، هم‌اکنون رئیس هیئت ورزشهای همگانی و آمادگی جسمانی است. گفتگویی با او ترتیب دادیم که می‌خوانید:
بهترین سالهای زندگی
او که مدرک کارشناسی تربیت‌بدنی را دارد، می‌گوید: «بعد از تمام‌شدن دو سال خدمت سربازی‌ام در تهران به دلیل فوت مرحوم پدر به نی‌ریز بازگشتم. علاقه من به ورزش، زبان به زبان چرخید و به گوش فرماندار وقت جناب آقای خاکسار رسید. ایشان وقتی علاقه من به ورزش را دید به من پیشنهاد کار حق‌التدریس در آموزشگاه‌ها را داد و من را به آموزش و پرورش فرستاد.
علاوه بر این در سال 1362 مسئول سالن والفجر شدم. همچنین 15 سال نیز رئیس هیئت‌های کشتی، وزنه‌برداری و بدنسازی بودم. آن سال یکی از بهترین سالهای زندگی من بود چرا که در همان سال ورزشکاران کشتی و وزنه‌برداری در استان خوش درخشیدند و مقام‌های خوبی به دست آوردند. از بین ورزشکاران وزنه‌برداری آن زمان می‌توانم به ابراهیم راحت، شهید مرتضی مدلول، جواد دیلمی، شهید قادرپناه و شهید احمدزاده اشاره کنم که همه آنها جزء تیم منتخب استان و اعزامی به مسابقات کشوری بودند و کشتی‌گیران نیز با مربیگری جواد مبین و محمد تاج‌بخش در آن سالن مقام‌های استانی و کشوری به دست آوردند.»
به اولین مربی و بازی‌های خود اشاره می‌کند و ادامه می‌دهد: «زمانی که فوتبال بازی می‌کردم، اولین مربی ما شخصی به نام آقای رشیدی از سپاهی بهداشت بود که اولین‌بار ما را به مسابقات استانی برد. هم‌بازی‌های فوتبالی در آن تیم که الان جزء بهترین پیشکسوت‌های شهرستان هستند، مرحوم اسدا... فیضآبادی، هوشنگ جلالی، احمد کبریادار و ... بودند.»
یک نظامی می‌شدم
این معلم قدیمی ورزش معتقد است اگر به سمت ورزش نرفته بود و معلم ورزش نمی‌شد، حتماً یک نظامی می‌شد. ادامه می‌دهد: «دو سالی که در تهران بودم به شغل نظامی علاقه‌مند شدم و اگر پدرم فوت نمی‌کرد و به نی‌ریز برنمی‌گشتم، حتماً آنجا می‌ماندم و یک نظامی می‌شدم.»
امکانات کمتر،شور و هیجان بیشتر
پیشکسوت ورزشی اشاره‌ای به ورزش در سالهای دور می‌کند و ادامه می‌دهد: «در سال 1372 مربی سه گروه دوچرخه‌سواری در سه دوره تحصیلی بودم که در مسابقه استانی با مرکزیت و میزبانی نی‌ریز هر سه تیم اول شدند و در مسابقات کشوری به میزبانی یزد مقام اول و دوم کشوری را کسب کردند. در آن زمان صمیمیت و استقبال از رشته‌های ورزشی خیلی بیشتر بود. درست است امکانات خیلی کمتر بود اما شور و هیجان در بین ورزشکاران زیاد بود حتی خود من که به عنوان سرپرست بودم، شاید از یکی دو روز قبل از شروع مسابقه از شوق و هیجان بچه‌ها، خوابم نمی‌برد. آن زمان که آقای داودی رئیس تربیت بدنی وقت بود در نی‌ریز تنها سالن والفجر وجود داشت که دو رشته کشتی و وزنه‌برداری را داشت. در سالن سه تخته تشک کشتی بود که فقط یکی از آنها نو بود و بچه‌ها به شوق همین تشک ورزش می‌کردند و خوشحال بودند که بعد از حرفه‌ای شدن قرار است روی این تشک کار کنند. کشتی‌گیران خوبی نیز داشتیم از جمله شهید امراله نژاد، آقایان نریمان که الان مربیگری کار می‌کنند و در رشته وزنه‌برداری اکبر علینقی و رضا شاهمرادی حرفه‌ای وزنه می‌زدند و کشتی‌گیرانی داشتیم که حرف اول را در استان می‌زدند از جمله جواد جهانبانی و عین‌ا... زارع؛که آنقدر خوب کشتی می‌گرفتند که وقتی در مسابقه‌ای شرکت نمی‌کردند رقیبان از نبودن آنها خوشحال می‌شدند، چون بدون شک می‌دانستند با وجود این دو کشتی‌گیر، آنها بازنده هستند.»
بزرگترین افتخار
میرغیاثی می‌گوید: «بزرگترین افتخارم را خدمت بیست و یک ساله در مدرسه فرهمندی(شاهد سابق) و ارائه خدمات ورزشی به فرزندان معظم شهدا و جانبازان و مسئول تربیت بدنی بنیاد شهید و امور ایثارگران شهرستان می‌دانم.
همچنین مسئولیت انجمنهای مختلف از جمله فوتبال و فوتسال و آمادگی جسمانی را نیز عهده‌دار بودم و با تعداد زیادی از تیم‌های ورزشی به استان و کشور اعزام شدم خواه به عنوان مربی و یا سرپرست.
چندین سال به عنوان رئیس هیئت فوتبال و کمیته‌های مختلف فوتبال خدمت کردم، همچنین داوری فوتبال و وزنه‌برداری، کشتی، و تنیس‌روی‌میز در مسابقات را نیز انجام می‌دادم که دارای دوازده کارت مربیگری و داوری هستم.»
رکود ورزش همگانی در دوران کرونا
میرغیاثی که سالهاست ریاست هیئت ورزش همگانی و آمادگی جسمانی راعهده‌دار است، در جواب به این سؤال که چرا ورزشهای همگانی فعال نیست و اکثر جلسات آنها در حد حرف می‌ماند، می‌گوید: «وضعیت کرونا دست و بال ما را برای ادامه فعالیت‌ها و برنامه‌ها بسته است؛ ما یک‌سال و نیم پیش در خصوص ورزشهای همگانی قراردادهایی با شهرداری، شبکه بهداشت، و اداره زندان بستیم و قرار بود در بُعد ورزش همگانی، از پارکها و وسایل بازی استفاده بیشتری کنیم و چند مربی ورزشی قراردهیم تا با انجام ورزشهای صبحگاهی، قشر بزرگسال نیز بتوانند جایگاهی را جامعه ورزشی از آن خود کنند، اما متأسفانه با روبرو شدن با کرونا اجازه فعالیت از ما گرفته شده است. به خاطر همین است که هیئت ورزش همگانی هر چند وقت جلسه گذاشته و تصمیماتی گرفته می‌شود اما اجرایی نمی‌شود، هرچند که این دلیل محکمی نیست و برای فعال‌بودن ورزش همگانی همانطور که از نامش پیداست، می‌طلبد که همگان فعالیت داشته باشند. همین‌جا از دست‌اندرکاران ورزش می‌خواهم که با ما همکاری داشته باشند تا ما هم بتوانیم کلید برنامه‌ها را بزنیم و هم برای بزرگسالان و هم شهرستان قدمی مؤثر برداشته باشیم. »
استقبال خوب است
پیشکسوت ورزش نی‌ریز به فعال‌بودن چند کمیته ورزشهای همگانی اشاره می‌کند و می‌گوید: «در حال حاضر کمیته‌های ایروبیک، لیوان چینی، ورزش در طبیعت، داژبال، آمادگی جسمانی، پیلاتس، و تی‌آر ایکس فعال هستند. اخیراً کمیته ورزش صبحگاهی نیز در پارکهای بانوان، آزادی و معلم سه مربی سه روز در هفته در حال کار کردن هستند و می‌طلبد خواهران صبح‌ها و یا عصرها به این ورزش بپیوندند. جا دارد از همکاری خانم‌ها فاطمه آسیابانی، سلیمه صنعتی و شهین عباس‌نژاد تشکر ویژه داشته باشم.»
دو خاطره ورزشی
پیشکسوت ورزش نی‌ریز به دو خاطره نیز اشاره می‌کند و می‌گوید:« اول شیرین‌ترین خاطره ورزشی را بگویم. در یکی از مسابقات وزنه‌برداری، ورزشکاری وزنه را بالا برد؛ اما نمی‌دانست که برای اعلام پیروزی نباید از تخته پایین بیاید. همانطور که وزنه را بالا نگه داشته بود به نشانه موفقیت به سمت تماشاگران آمد و در یک آن تماشاگران و داوران همه احساس ترس کردند و با سر و صدا کل سالن پا به فرار گذاشتند. تلخ‌ترین خاطره ورزشی هم فوت ناگهانی زنده‌یاد اسداله فیضآبادی بود که همیشه در ذهنم ماندگار است.»
نظر شما
