در ادامه موضوع آسیبهای اجتماعی که در شماره‌های ۳۵۵ و ۳۵۹ به آنها پرداختیم در این شماره نگاهی به مسئله افزایش سن ازدواج پسران و دختران می‌اندازیم.
به گزارش مرکز آمار ایران در پاییز سال قبل میانگین سن ازدواج مردان 5/27 و دختران 3/23 بوده است. بر پایه همین آمار میانگین سن ازدواج مردان شهری 7/27 و روستایی ۲۶ و دختران شهری 6/23 و روستایی 3/21 بوده است.
این آمار نشان دهنده این است که پسران و دختران حدود ۱۳ سال از دوران بلوغ جنسی را مجرد هستند. دوره‌ای که از لحاظ زیست شناسی اوج نیاز جنسی است. بر پایه این آمار تعداد دختران و پسرانی که در سن ازدواج قرار داشته‌اند، حدود ۱۰ میلیون (۹ میلیون و ۸۰۰ هزار ) نفر در سال ۱۳۹۹ بوده است. از این تعداد 731/556 نفر ازدواج کرده‌اند یعنی 6/5 درصد از دختران و پسرانی که در سن ازدواج بوده اند، ازدواج کرده اند! علت چیست؟ چرا جوانان در سن ازدواج نتوانسته‌اند یا نخواسته‌اند ازدواج کنند؟ عوامل را می‌توان به شرح زیر خلاصه کرد:
1- ادامه تحصیلات
2- نداشتن مسکن
3- نداشتن توان مالی برای فراهم کردن مراسم ازدواج
4- بیکاری
5- تجمل‌گرایی و به دنبال آن سخت شدن ازدواج
۶-گرانی و تورم، به ویژه اثر آن بر تهیه جهیزیه
7- تغییر معیارها برای انتخاب همسر...
8- بالا رفتن آمار طلاق به ویژه در فاصله زمانی یک تا پنج سال پس از ازدواج و در نتیجه بی‌اعتمادی پسران و دختران به همدیگر
9- مطالبه مهریه سنگین
10- به اجرا گذاشتن مهریه بدون درخواست طلاق.
البته عوامل دیگری مانند تغییر نگرش به نهاد خانواده نیز قابل طرح‌اند اما چون خوشبختانه هنوز در ایران فراگیر نشده ضرورتی برای پرداختن به آن در این نوشتار نیست. اما آنچه مهم است پیامدهای ناشی از بالا رفتن سن ازدواج و بدتر از آن ازدواج نکردن است.
مهمترین این پیامدها عبارتند از: ارتباطات جنسی غیر هنجارمند، رشد روسپیگری و فحشا، ادامه دادن دوره تجرد تا رسیدن به سن تجرد قطعی یعنی سنی که احتمال ازدواج از آن به بعد بسیار کم می‌شود. جمعیت شناسان این سن را برای زنان ۴۵ و برای مردان ۵۰ سال می‌دانند. بالا رفتن عقده های جنسی و روانی، افسردگی و ...
چه باید کرد؟! به طور ساده و خلاصه می‌توان گفت عوامل بالا رفتن سن ازدواج را باید از بین برد که صد البته کاری بس سنگین است و نیازمند عزم ملی.
شاد و سالم و موفق باشید
نظر شما
