در ٥٦ سالگی احساس ١٨ سالگی می‌کنم

/ پیر شدن یک تغییر ذهنی است نه جسمی
/ از ٤٠ سالگی به بعد پس از یک مدت طولانی به ورزش بازگشتم
/ در ١٥ سال گذشته ورزش صبحگاهی می‌کنم و یک بار نشده که آفتاب طلوع کند و من در خانه باشم.

روز‌های خوبی نبود، اما الان خیلی خوشحالم که توانستم دوباره خودم را پیدا کنم و به جمع ورزشکاران بپیوندم.

اینها را هادی افروز ٥٦ ساله می‌گوید. ورزشکار پر تلاشی که به گفته خودش با تحولاتی که ورزش در او ایجاد کرده حالا احساس ١٨ سالگی می‌کند. او اعتقاد راسخ دارد که: هرکسی زمانی پیر می‌شود که خودش پیری را قبول کرده.

افروز در حال حاضر لاستیک فروشی دارد و در رشته‌های بسکتبال، کوهنوردی و دوچرخه سواری به طور جدی فعالیت می‌کند.

وی می‌گوید: هفته‌ای یک‌بار با هم سن و سالان خود بسکتبال بازی می‌کنم. هفته‌ای دو بار هم به همراه اعضای گروه کوهنوردی کمیل و امید در طبیعت به کوهنوردی می‌پردازم و بطور مداوم دوچرخه‌سواری  می‌کنم.

افروز ادامه می‌دهد: حدود ١٥ سال است که هر صبح بیرون از خانه پیاده‌روی و ورزش صبحگاهی می‌کنم و در این مدت یک بار نشده است که آفتاب طلوع کند و من در خانه باشم.

او در یادآوری خاطرات خود می‌گوید: بیشتر خاطرات ورزشی من از ٤٠ سالگی به بعد است که پس از یک مدت طولانی به ورزش بازگشتم. از نظر من ورزش کلاً شیرین است و هیچ تلخی ندارد؛ از حضور در جمع دوستان گرفته تا تأثیراتی که به مرور در زندگی انسان ایجاد می‌کند.

وی با وجودی که  در ورزش  دچار شکستگی پا و پارگی رباط زانو شده اضافه می‌کند: همین موارد نیز جزء شیرینی‌های ورزش است.

وی از دوستانی همچون عزیز آزاد و عباس ماهوتی یاد می‌کند که با هم ورزش را شروع کردند و می‌گوید: با این که نی‌ریز نیستند و اطلاع چندانی از وضعیت آن‌ها ندارم احساس می‌کنم از ورزش فاصله گرفته‌اند و خودشان را درگیر پیچ و خم زندگی کرده‌اند ولی من با احساسی که نسبت به گذشته دارم اگر به گذشته برگردم بیشتر به سمت ورزش می‌روم و آن را مثل غذا خوردن، مثل کار کردن و... جزئی از زندگی خودم قرار می‌دهم و هیچگاه آن را ترک نمی‌کنم زیرا از تنها چیزی که در زندگی ضرری ندیده‌ام ورزش است.

هادی افروز در فضای مجازی هم فعالیت زیادی دارد و با انتشار تصاویری از مناظر زیبای نی‌ریز باعث ترغیب ورزش کوهنوری می‌شود و با این کار دوستانی در شهرهای دیگر نیز پیدا کرده است.

او از جوانان می‌خواهد که به ورزش نگاه اقتصادی نداشته باشند و ورزش را فقط به خاطر ورزش جزئی از زندگی قرار دهند و در این باره اضافه می‌کند: من ارتباط زیادی با جوانان دارم و در صحبت با آنان می‌بینم بیشتر آنها برای زندگی خود چهارچوبی تعریف کرده‌اند که مقصد اصلی آنها تأمین نیاز‌های اقتصادی است. ولی من به آنها می‌گویم شما از یک مقطع سنی که بگذرید می‌فهمید که اگر همه دنیا را هم داشته باشید تا زمانی که از لحاظ روحی و روانی آرامش نداشته باشید هیچ چیزی ندارید و ورزش دقیقاً همین آرامش را به شما می‌دهد و باعث می‌شود حس بهتری نسبت به زندگی داشته باشید.